Uit de openingstoespraak door Henk Peeters (Nul-groep),

Art Gallery, Lange Voorhout, ‘s- Gravenhage
oktober 1995

“Toen ik het werk van Winston Huisman kort geleden in een grote omvang zag, in zijn atelier uiteraard, trok ik vergelijkingen en liet natuurlijk de naam van Willem de Kooning vallen. Ik was eens diep onder de indruk van een tentoonstelling van De Kooning, een paar jaar geleden in het Centre Beaubourg. De zalen met zijn grote schilderijen, die in het latere stadium vrijwel altijd abstract waren, werden steeds afgesloten door kleine zaaltjes, waar tekeningen hingen – die als het ware de vingeroefeningen waren voor de komende periode. Het waren uitsluitend naaktstudies, kennelijk een onuitputtelijke bron van inspiratie voor De Kooning.
Maar in het resultaat waren de aanleidingen niet meer zichtbaar.- omdat je wist waar de motieven vandaan kwamen werden ze zichtbaar op een andere manier: je wìst het en daardoor zag je het.
Ik vertelde Huisman erover, maar hij had de werken niet gezien en zei dat het misschien maar goed was ook. Ik denk dat dat geen kwaad had gedaan, want wat Huisman doet is wezenlijk iets anders. Misschien wel iets veel moeilijkers, want als dat niet zo was dan had De Kooning het ook wel volgehouden – die schilderijen van naakten.
Ik denk dat De Kooning bedacht dat: als je hard wil schreeuwen, je beter geen goede teksten kunt nemen, maar dat een goede tekst op den duur wel kan leiden tot een harde schreeuw – en het verband daartussen is dan niet meer belangrijk.
Soms vergaat het mij ook zo als ik naar het werk van Winston Huisman kijk, dan zie ik het naakt niet meer want dan kom ik onder de indruk van de verf, de streek en de kleur, die samen schilderkunst worden. En als de aandacht weer iets verflauwt, dan zie ik weer billen dijen en borsten – ook mooi, maar niet hetzelfde – om dan weer tot schilderkunstig genot gebracht te worden.”

Jan van Krieken in de Arnhemse Courant

19 oktober 1985

Nijmegen – Sinds september 1984 werkt de Arnhemse beeldend kunstenaar Winston Huisman aan een serie acryl-schilderijen. Achttien schilderijen die als serie de titel: “Op zoek naar mijn bondgenoten” heeft. Als uitgangspunt is er een zelfportret en het schilderij “Tocht door de nacht”, Dit laatste schilderij is pas onlangs voltooid en heeft sinds 1984 wellicht een veertigtal verschillende gedaanten gekend. Over zijn werk zegt de kunstenaar, die tevens docent aan de Arnhemse Akademie voor Beeldende Kunsten verbonden is: “Ik werk niet vanuit een idee maar vanuit een complex aan voorwaarden. Hieruit ontstaan weer beeldende processen. Soms roept mijn werk associaties op met een herkenbare figuratie, maar altijd blijft de vraag “wie of wat is mijn bondgenoot?” centraal.

Kleur
Opvallend aspect in de beweeglijke, zinnelijke schilderijen is de kleur. Prachtige witten en grijzen, zachte pasteltinten afgewisseld met zwarten en paars-roden. Er is een grote materiaalgevoeligheid. Vanuit een breed en direct schilderen, iets dat het door hem gehanteerde materiaal, de acrylverf uitstekend toelaat, komt er een sterke emotionaliteit in dit werk tot uitdrukking. Soms is de verf in lagen over elkaar heen gewerkt zonder dat het dichtgeschilderd is, de andere keer is er de structuur, de huid van het canvas waarop geschilderd is. De kleuren zijn als klanken en vertolken elementen uit een doorleven van een proces. Van het donkerste donker naar het lichtste licht, van koud naar warm, van rust naar een hectische chaos.

Abstract
De schilderijen zijn ondanks de kleine figuratieve rudimenten als een arm, een portretcontour of een uit zwarte contouren en toetsen opgebouwd lijf, abstracte verbeeldingen. Explosief uiteenspattende verf, contouren en het bijna materieschilderen roepen herinneringen op aan mensen als Bram van der Velde, aan Saura. Actie en verstilling, waaraan ook nog wel enig raffinement kleeft, maar waarbij overwegend klanken van een grote sensibiliteit overkomen.

Jan van Krieken in de Arnhemse Courant

27 augustus 1993

Recente tekeningen en schilderijen van Winston Huisman.

Na een reeks exposanten op zijn zomertentoonstellingen in galerie s,Alotto in Arnhem exposeert galeriehouder/beeldend kunstenaar Winston Huisman (1952, De Steeg) komend weekeinde recent eigen werk. Binnen veelal gelijkvormige kaders van 25 bij 32,5 cm tekent hij met oil-sticks. Zijn vriendin, de danseres/choreografe Maria João Guedes Neno, is als bewegend model een uitputtelijke inspiratiebron.

Met een expressieve motoriek tekent hij snel. Bijna zonder te stoppen volgt hij gefascineerd de bewegingen van het model. Vanuit een gedegen kennis van de anatomie is zijn beeldend werk een continue ontdekkingstocht naar aanleiding van de verschijningsvormen en hoedanigheden van het menselijk lichaam. Steeds alert op een te grote mate van herkenbaarheid. ‘Het lijkt wel een zoeken naar het werken met mijn eigen onmogelijkheden’, zegt hij.

Stemmingen en gevoeligheden, vormen van aangezette schouders, wegtrekkende benen, sleutelbenen, schuine halsspieren en spanningen van volumes vertalen zich in kleuren, lijnen en olieverf.

Het mogen van Huisman geen plaatjes worden en er mogen geen herhalingen insluipen. Het wervelende lijnen- en kleurenspel met kleine figuratieve rudimenten ontwikkelt zich naar een zinnelijke abstractie, waarbij ook de materie van de oil-stick een belangrijke rol spelt. Op de tentoonstelling is het ontwikkelingsproces in het werk vanaf 1983 in een aantal mappen gedocumenteerd.

Een recensie door Jan Nieland

de Gelderlander van 9 februari 1989

“Niet alleen numeriek een interessante collectie ook de behandeling van beeld en materiaal zijn een nader beschouwen méér dan waard.
Huisman, een kunstenaar die in staat blijkt blijvend binnen eenzelfde kader onze aandacht te trekken en ons nieuwsgierig te houden.
Zijn onuitputtelijke bron van inspiratie is het menselijk naakt. Daarmee treedt hij in de voetsporen van vele zijner vakgenoten in een lange schilderkunstige traditie. Toch blijft Huisman zichzelf en binnen die lange rij van schilders valt zijn benadering van de menselijke gestalte op.
Het werk van Huisman is interessant omdat we in feite met iets ànders worden geconfronteerd. Niet de menselijke gestalte zèlf spreekt tot ons, maar de sfeer die ermee wordt overgedragen. Overmeesterd door wat in hem omgaat verlaat Huisman namelijk voortdurend de vorm. Soms zelfs zover dat de werkelijkheid volledig vervaagt. Dan zijn alleen verf, kleur en streek de drager van het gevoel dat ons wordt toegespeeld.
Goed is het dan te ervaren hoe die bevochten vrijheid geen vrijheid is, uit nood geboren. Dat blijkt namelijk als Huisman zich zó meester toont over de vorm dat er van anatomische benadering sprake is. Een schilder die geen stijl durft te kiezen dus? Een allesmaker die laveert als een tol tussen de abstractie en de figuratie? Niets is minder waar. Wat geldt dat is de expressie van persoonlijke gevoelens. De drang daartoe en de emotionaliteit waarmee dit geschiedt bepalen de ritmiek en de felheid van dit oeuvre. Dan gaat het niet alleen om de kleur, maar ook om streek, en bijgevolg om de daaruit ontstane uiteindelijke vorm, abstract of figuratief, dat doet er niet meer toe.”