Zijn atelier is een heerlijke ruimte in een oud herenhuis dichtbij Park Sonsbeek. Je kunt er haast dansen…. zo groot. Rondom ramen; veel licht, zijn ezel, bureau en één zitbank. Verder alleen maar verf, kleur en lijnen.
Veel verfspatten op de vloer ook. In enkele streken zet hij op papier, wat in hem opborrelt. Ook een fysieke inspanning; ‘t is hard werken. Al zijn stemmingen vertaalt Huisman naar hartelust in ontroerende zuivere schetsen en acrylschilderijen. Woest, blij, stil angstig of teder. Het gaat hem om de emotie; en het menselijk naakt fungeert daarbij als onuitputtelijke bron. Abstract of figuratief, de vorm dat maakt niet uit. Hij wil emotie uitdrukken. Geen plaatjes maken.

‘Er moet wat gebeuren. Mijn model moet dansen, dóen, praten, lopen, kruipen, opstaan… Dan ga ik schetsen. Soms een stuk of vijftig; ook wel méér. Ik laat alles opborrelen. Het gaat mij om die energie! De wisselwerking met wat ik voel. Ik leef me steeds dieper in en laat me overmeesteren. Als schilder heb ik dat ook; soms veeg ik alles weer weg. Dan lukt het van geen kant. Eindeloos kan ik dan dubben, proberen, schilderen en overschilderen. Tot ik het gevoel heb dat het klopt. Maar ik heb geduld; veel geduld.
Ik blijf wachten op het ultieme moment.’